Eerste etappe Thorn-Namen

Ik ben lui en coieer het verslag van Yasmin:

Pelgrimtocht naar Jeruzalem: van Thorn naar Namen

Door Yasmin Verschure

Stressvrij
De volgende dag pakken we onze rugzakken. Het is nog even spannend. Emmaus-Feniks laat weten dat Giri niet langer welkom is. Hun manier van handelen als mensen het aandurven om het beleid te bekritiseren. Dus moet er hals over kop een plekje gevonden worden voor de opslag van Giri zijn weinige spullen. Wonderbaarlijk, ook dit levert nauwelijks stress op. Misschien is het precies wat Giri nodig heeft om zich volledig vrij te voelen om aan zijn reis te beginnen.

Verwondering
Het is stralend voorjaarsweer. We nemen trein en bus naar Thorn en daar begint de verwondering. Wat een prachtig wit stadje. Wat een goddelijke energie. Ik zie stralende moeders met oprechte aandacht en volle teugen genieten van hun kinderen. Het lijkt haast niet van deze tijd!
De natuur staat uitbundig in bloei. De wilde kers zorgt voor maagdelijke wit. Vlinders, een waar orkest aan vogels, reeën. Kortom, het voorjaar is de boodschapper van nieuw leven! We lopen in T-shirt, rusten op moeder aarde en slapen die eerste nacht bij de zusters van Liefde in Maaseik. De sfeer is sereen en Zr. Marie Jeanne is een voorbeeld van onvoorwaardelijke Liefde. Beroepskrachten en honderd vrijwilligers dragen zorg voor scholing en voeding van vierhonderd gehandicapte kinderen. Zij zorgen dat alles stroomt en het stroomt hier dat is zeker.

Waarnemen
Na een verrukkelijk ontbijt lopen we via België Nederland binnen en we doen ook nog een stukje Duitsland. Ruiken, proeven, luisteren en zien. Niet langer proberen te analyseren, geen plaatjes plakken. Slechts het zingen van de vogels horen zonder de behoefte te voelen om te weten welke vogels het zijn. De enorme hoeveelheid aan groen-tinten en bloesem waar nemen zonder te categoriseren. Bomen zien en niet onmiddellijk denken: eik. Kortom, wandelen en genieten met de verwondering van een kind. Op het moment dat je het waargenomene een naam geeft houdt de verwondering op te bestaan. Na twee dagen lopen lijkt de wereld mijlen ver achter ons te liggen. Alles is vergeten, er is alleen dit ene moment. Het genieten van samen ZIJN en toch ALL-een. Zorgeloos je ZELF gedragen weten zonder doorgaans te weten waar we die nacht zullen slapen. Maar er is altijd ergens een plekje voor ons, ook al zijn ze dun gezaaid.

Kasteel
De derde dag lopen besluiten we aan te kloppen bij de refugio in Houthem. Helaas, die is niet open. Het was een pittige dag en we zijn moe. Er wordt overlegd en we krijgen voor hetzelfde geld een zeer luxe kamer in een van de mooiste en duurste hotels van Nederland: Château St. Gerlach van Camille Oostwegen. O wonder, de kerk is open. We ontdekken dat kluizenaar St. Gerlach, aanvankelijk geen lieverdje maar later heilig verklaard, in die tijd ook naar Jeruzalem liep. Kan dit toeval zijn?

Santiago de Compostella
We slapen op de grond in de prachtige pastorie van St. Severin waar de matrassen alles behalve schoon zijn maar het eten heerlijk is. We slapen bij Patricia op de Place de Chapitre in Andenne waar het brandschoon is en we de beschikking hebben over een gigantische badkamer met ligbad voor de ‘two of us’.

Hoewel de verdichting in de steden extra voelbaar is, ervaar ik Maastricht als een uitzondering. Wat een openheid, wat een verfrissende en mooie contacten!
In Luik zijn we te gast bij George. George is 79 en blakend van energie. Tien jaar geleden was hij aan het bouwen en hij vloekte. Zijn buurman zei: Weet je wat jij met doen: Loop naar Santiago en vraag vergiffenis. Die opmerking liet hem niet los. Die zomer pakte hij zijn fiets en fietste van Luik naar Santiago. Hij zat voor de schrijn van Jacobus en zei: Wat wil je eigenlijk van mij? En sinds die tijd heeft hij zijn eigen refugio waar hij pelgrims onvangt en verrukkelijk voor ze kookt. Wat een onvoorstelbaar mens!
We komen geen wandelaars tegen. We lijken de enige pelgrims op weg. Het is nog vroeg in het seizoen. Hoe dan ook, vanaf hier lopen er niet zoveel mensen.

Vezelay
Giri wil eerst naar Vezelay. Een goddelijke plek met een prachtige kathedraal. Een aantal jaren geleden hebben we vanaf Vezelay drie weken samen door de Morvan gelopen en geslapen in een eenpersoons puntzak-tentje. Bij aankomst in Vezelay is voor Giri zijn Santiago tocht helemaal rond en buigt hij af naar Jeruzalem. We hebben samen 180 kilometer gelopen. Hij heeft er nog zo’n 7500 voor de boeg. Of hij dat gaat halen is van geen enkele belang. De weg is belangrijk, niet het doel.

Eindbestemming voor nu
Ondanks een serieuze voetblessure waardoor ik ’s morgens kreupel aan mijn dag begin haal ik mijn eindbestemming. Als we Namen binnenlopen vallen er waarachtig een paar druppels regen. De eerste in tien dagen!
Wanneer Giri mij de volgende dag op de trein zet regent het waarachtig. De spoorwegen in België hebben behoorlijke problemen. Ik loop uren vertraging op en in Vise stopt de trein er helemaal mee. Uiteindelijk rijdt er een bus naar Maastricht en kan ik mijn reis te vervolgen. Ik ben bijna 7 uur onderweg. Het is even wennen om weer alleen thuis te komen. Maar ook dat hoort erbij!

Vliegen
Naar mijn idee is de mens van origine niet gemaakt om op een vaste plek te verblijven. Een mens is van nature meer een zwerver, een zigeuner ofwel een pelgrim. Door de welvaart en onze behoefte aan de schijn van zekerheid hebben we onze vleugels aan de kapstok gehangen en onszelf gedwongen om te settelen. We raken meer en meer gehecht aan allerlei dingen waaraan we waarde ontlenen maar die ons vleugellam maken. Aangezien uiterlijkheden me steeds minder bekoren heb ik geen behoefte om me zorgen te maken over de toekomst en durf ik weer te vliegen…

Om Shanti, Yasmin