Aankomst Assisi

In Aulla is het zondag en ik heb dus een verplichte rustdag want ik heb nieuwe schoenen nodig en de winkels zijn pas maandag middag weer open en mijn oude schoenen zijn niet meer te repareren... Afscheid nemen dus...
Maandag avond Komt Charles binnen uit Lyon - hij ziet eruit als een vrijbuiter die uit de binnenlanden van Australie ontsnapt is. Hij vraagt of we samen kunnen reizen op de weg naar Assisi. Ik ben wat terughoudend omdat ik niet weet hoe het gaat met mijn nieuwe schoenen, Hoe dan ook de volgende morgen komen we elkaar tegen onderweg en sindsdien lopen we samen. Hij is 29 jaar ziet vreselijk sterk uit maar moet accepteren dat hij een stuk langzamer is dan ik. Hij heeft in zijn hoofd gezet dat hij de 25e in Assisi wil zijn. Dat betekent dat het daggemiddelde flink omhoog moet van 22 km naar 33 km. Gezien het berglandschap geen reele optie. En dat blijkt ook wel wanneer we in een dag niet verder gekomen zijn dan pakweg 12 km: 800 m omhoog - 900 m omlaag en weer 500 m omhoog en daarna 600 m omlaag. De route ook nu weer minimaal aangegeven is en we hebben dan ook diverse malen overnacht in het bos en eten klaar gemaakt bij het kampvuur. Hoe dan ook we zijn beide blij dat we er niet alleen voor staan. Ik vertel hem dat de route naar Jerusalem lang niet zo zwaar is... Assisi is zeker niet voor beginners...
Nadat we bergen achter onsgelaten hebben kunne we wat sneller opschieten - gemiddeld zo'n 5 dagetappes in 3 dagen. Dit gaat goed totdat ik last krijg van opgezette voeten en de schoenen te krap worden - zeker wanneer we zo'n 1400 m naar beneden moeten. De volgende morgen kom nog maar nauwelijks vooruit en geef aan Charley aan dat het niet gaat en moet stoppen. Gelukkig heb ik Teva sandalen bij me en bieden uitkomst op de vlakke stukken en de gevoelige plekken blijven dan vrij. We slapen buiten of op de parroccia, bij de zusters Clarissen veelal simpele onderkomens met tegelvloer en toilet. Een douche komen we bijna niet tegen...
En dan komen we tot de ontdekking dat we 26 augustus in Assisi zullen zijn - totdat mijn rechtervoet een flinke jaap blijkt te hebben en nodig een verzorging nodig heeft. Mijn EHBO kit blijkt aardig over de datum te zijn - tapes die niet hechten - Maar dan komt de redding in de vorm van een wielerronde. In eerst instantie is er niemand beschikbaar maar wanneer een kleine ambulance binnen komt rijden, krijg ik toch de verzorging die ik nodig heb. We lopen nog 3 km en we besluiten de laatste 7 km te laten liggen voor morgen. Charley moet uiteindelijk zijn streefdatum van 25e loslaten. Ik ga vroeg naar bed en Charley vertrekt de volgende morgen vroeg alleen. En ik heb alle tijd om te kijken hoe ver ik kan komen en vertrek dan ook rond half negen.. Ik kom weer in mijn eigen ritme met mijn eigen ontmoetingen en mijn eigen inspiratie bronnen.
Op het eind van de dag blijken we weer in dezelfde plaats te overnachten... en we komen dan beide de 26e in Assisi aan.
Er zijn geen voorzienigen meer voor de pelgrims naar Assisi - je bent er maar er is geen ontvangst. Gelukkig kunnen we samn onze aankomst vieren. Charley wordt door zijn vader opgehaald en gaat de volgende morgen alweer vroeg naar huis, het volgende avontuur wacht al op hem - een zeilreis naar Brazilie. Ik kies er voor on in iedergeval aan te komen in Assisi en bezoek het graf en de Hermitage van Sint Fransicus.
Gezien de konditie van mijn voeten is verder gaan naar Rome geen optie.
Dan wordt er weer tijd om de terug reis te plannen, Het wordt waarschijnlijk met de trein over Parijs naar huis...
Dankbaar kijk ik terug op een tocht van 65 dagen, waarbij ik de onbergzaame binnenlanden van Italie heb leren kennen en daarmee toch een blik heb kunnen werpen op het rijke binnenleven van de Italianen.