Een maand verder...

Het is weer een maand geleden dat ik een computer tegen gekomen ben. Ik zit nu op een kruispunt van de route naar Assisi en de route van Rome naar Santiago. De voorzieningen schieten ophoog en de ondersteuning voor de pelgrims ook.
Afgelopen maand veelal in stilte gelopen door de binnelanden van Italie, de route is minimaal aangegeven en dat betekent vaak veel km maken in een ongerept gebied, zoals afgelopen week heb 3 maal dezelfde berg beklommen omdat ik de weg ben kwijtgeraakt. Heb dan ook de 3 verschillende gezichten mogen zien van de berg. Dag 1: het verradelijke - een afslag gemist bracht me een heel eind uit de route en bij het corrigeren kwam ik eenzaam op de top van de berg vast te zitten en met de hulp van mijn GPS kon ik de weg terug vinden - alleen lag die zo,n 200 meter onder me. Op zo,n moment kan ik niet meer voor of achteruit. Even gedacht om 112 te bellen. Kon toch nog een plekje vinden om heel voorzichtig naar beneden te komen van boom naar boom. Halverwege nog overwogen om mijn rugzak op te offeren voor een stukje veiligheid. Uiteindelijk stond ik weer beneden op de weg die ik 3 uur daarvoor gepasseerd ben. Weer terug naar de de route en het was inmiddels 4 uur geworden en te laat om de etappe af te maken ( zo,n 5 uur lopen nog). Dan maar weer terug naar beneden naar het beginpunt van deze dag. Dodelijk vermoeid duik ik die avond mijn tent in. de volgende morgen met goede moed dezelfde berg weer op langs de 4 windmolens en nu wel de juiste afslag genomen - verder de berg op. Op het midden van het traject begint het verschrikkelijk te waaien en te regenen: het omstuimige gezicht van de berg en ik had niet in de gaten dat ze een bordje vergeten waren te plaatsen en kwam daar zo,n 3 km verder achter - ik zat inmiddels zo,n 800 m lager - dat er geen bordjes meer waren. Zonder rugzak weer naar boven -van de andere kant was wel de juiste afslag te zien. Het was inmiddels zo slecht weer dat de tocht over de top niet verantwoord was. Ik ging dus terug naar mijn rugzak en ging verder naar beneden en na een hele dag ploeteren kwam ik weer bij de 4 windmolens uit echter nu aan de achterzijde. De moed zonk in mijn schoenen en kletsnat kwam ik binnen bij de lokale bar. Ik was wel toen aan een bakje troost. Op de vraag of er een slaapplaats was in het dorp zei Sabine: " je kunt wel bij ons slapen en met ons mee-eten. Heel veel leed was toen weer vergeten.
De volgende morgen opnieuw de berg op nu van de andere zijde in allen stilte - het was windstil - het mystieke gezicht kwam naar voren...
Zijn dat mijn eigen gezichten ?
Hoe dan ook 's avonds kwam 3 mede pelgrims tegen in de hermitage van Magdalene.... Sindsdien reis ik niet meer alleen....